![]() |
![]() |
«Калосьсе» — літаратурна-навуковы часопіс. Выдаваўся з 1935 па 1939 у Вільні Беларускім інстытутам гаспадаркі і культуры. Беларускі інстытут гаспадаркі і культуры (БІГіК) (26 траўня 1926 — 4 сьнежня 1936) — асьветніцкая арганізацыя Заходняй Беларусі. Створана ў Вільні й Варшаве дзеячамі Беларускага Сялянскага Саюзу (БСС) і Беларускай Хрысьціянскай Дэмакратыі (БХД) ў процівагу КПЗБ і Таварыству Беларускай Школы (ТБШ). Дзейнічаў пад кіраў... Болей »
– Так, так, во тут стань, за ронда, я патэлю. – Што? – Ну, за ронда... Гэта кальцо, па-польску. – Ааа. – Во, будзеш у Польшчы, спытаешся дарогу, табе скажуць: “За ронда”. А ты ўжо будзеш ведаць, бо табе Чэсік сказаў! Наш белы “Пежо” мінае кальцо з палісаднікам пасярэдзіне. З палісадніка расце бетонны колас на тле шасцяронкі з надпісам “Свіслач”. Уся кампазіцыя пафарбаваная ў розныя колеры: жоўты –“залаты” – колас, чырвоная шасцярня і бл... Болей »
Першая, яшчэ савецкая кніжка Славаміра Адамовіча «Кальварыйскія клёны». Гэта 1990-ы. Час, калі прадукцыя самвыдавецтваў пачынала патроху легалізавацца і са зьместу не эаўсёды можна было адрозьніць цэнзураваную кнігу ад нелегальнай. Як піша ў кароценькай прадмове-эпіграфе да свайго зборніка сам Славамір Адамовіч «Богам у маёй душы была і застаецца Маці-прырода, яе невычарпальны дух. Адно ёсць імкненне — са смецця і друзу чалавечых адно-с... Болей »
Успомніўшы ліхую долю дзён, нядобрасьці мінуўшыя душы сваёй, ён пабарзьдзіў спыніцца ў пагардзе прад самай процьмай праклёнаў шчырых, што ведалі прастор прыпадкаў мроі: ачысьціцца ад волі людзей і бытнасьці не айяцанай нікому ніколі, ні Богам навет, ні чортам запаведніцкім, што можа жыць у собскай сіле прычасным справе памагача ужо злом даўно падможаны. (Калюмбы - фрагмент) Болей »
Разам з ноччу на галявіну апусцілася мёртвая вусціш. Здавалася, яна запанавала ўжо да самае раніцы, але неўзабаве ў небе зашумелі крылы і, на імгненне пагасіўшы сярпок маладзіка, галявіну абляцела вялікая чорная птушка. — Крук-крук-крум! — прыцішана крыкнуў крумкач і важка сеў на дзіду, што тырчала між лапатак войніка ў славянскім шышаку. Войнік шырока раскінуў рукі, быццам у той астатні міг, калі адлятала душа, хацеў абняцца з кімсьці ... Болей »
Нашы продкі здаўна высока цанілі разумнага і дасціпнага чалавека, які ведаў паданні краю, спяваў песні ці іграў на музычных інструментах. У летапісе царквы Самуйлавіцкага прыходу, які напісаны свяшчэннікам Савам Кульчыцкім у 80-х гадах1 мінулага стагоддзя, прыведзены цікавы звычай нашых продкаў: калі нараджалася дзіця, «баба адразала яму пупок, клала на кніжкі, каб было разумным». Вядома, што з Мастоў, а можа і з іншых мястэчак, якія зн... Болей »
У Віфляеме “былі на полі пастухі, якія трымалі начную варту каля статку свайго.” І зьвярнуўся да іх агел: “Ня бойцеся; я ўзьвяшчаю вам вялікую радасьць, якая будзе ўсім людзям: бо сёньня нарадзіўся вам у горадзе Давідавым Збаўца, Які ёсьць Хрыстос Гасподзь” (Лк. 2:8, 10-11). Аб якой радасьці дабравесьціў анёл? Каму яна абвяшчалася? Радасьць, як казаў анёл, будзе людзям усяго сусьвету, у тым ліку і нашаму шматпакутнаму беларускаму народу... Болей »
Хрыстос Нараджаецца! Услаўляем Яго! Нараджэньня Хрыста Выратавальніка далучыла чалавека да скарбаў Царства Нябеснага. Бог зрабіўся чалавекам, каб чалавек абожыўся, значыцца далучыўся да Божага быцьця, зрабіўся Богам па дабрыні. Наша мінаючае жыцьцё напоўнена прывіднымі каштоўнасьцямі і мэтамі. Аднак, напраўду жыцьцё кожнага з нас мае толькі адзіны сэнс і гэты сэнс – абожаньня, атрыманьня дабрыні Сьвятога Духа, якая далучае нас да паўнат... Болей »
Перад вамі кніга вершаў братоў Анатоля і Васіля ДЭБІШАЎ. Нарадзіліся яны ў 1962 годзе ў вёсцы Шамятоўка Свіслацкага раёна. Абодва скончылі Мінскі інстытут культуры. Жывуць і працуюць у Брэсце. Анатоль — дырэктар Дома культуры, Васіль — выкладчык у вучылішчы. Хоць яны і блізняты, вершы іх зусім непадобныя. Анатоль больш засяроджаны, схільны да разгорнутай дэталі, тэма сучаснасці ў яго творах цесна паяднана з нашай гісторыяй. Васіль — паэ... Болей »
У бэзавым прыцемку, які пачаў асядаць на зямлю, зноў таргануліся колы. Павольна паплыў перон. Цягнік, нервова здрыгануўшыся на першым стыку, сказаў: ”Так”. І паплыў, паплыў назад ужо не перон, а ўвесь Пінск з ціхімі вулачкамі, заінелымі вербамі, з прадаўнімі дзікімі вежамі званіц, што з чыгуннай суровасцю перакрэслівалі акаём. Вячэрняя зара разлілася на паўнеба, стылая, дзіка-чырвоная, пагрозлівая. “Будзе люты мароз”, – падумаў мужчына ... Болей »