На вуліцы Траўгутта, даўняй Брэсцкай, у двухсотгадовым драўляным доме, вялікім быццам двор, пражывае Надзея Божко. За сабою мае ўжо 92 зім ды вёснаў і шмат пражытага. Любіць да гэтага вяртацца ўспамінамі, хаця побач ясных момантаў жыцця, былі і драматычныя. Дачка патомных бельскіх мяшчан Артысевічаў - Іосіфа і Сафіі з д. Антыховіч, дзяцінства і маладосць правяла на Дубічах. Гэтая старая вуліца была заселена ў большасці рамеснікамі - гар... Болей »

Таямніцы шчытоўскага Грабняку. У палове дарогі паміж Бельскам і Гайнаўкай, дзе сутыкаецца павет бельскі з гайнаўскім, падымаемся на вышыню амаль 190 метраў над узроўнем мора (гэта вышэй узроўня цэнтра Бельска каля пяцідзесяці метраў). З паўночнага боку шырокая панарама з далёкім відам на наваколлі Кленік і нарваўскай даліны. Сярод соцен гектараў палёў, найчасцей у далінках, прыселі хутары вёскі Ракавічы, цяпер амаль усе апусташэлыя. На ... Болей »

Пра Бельск у Славянскай Энцыклапедыі. У гэтым годзе наш старажытны Бельск святкаваў 750-годцзе першай пісьмовай звесткі. Хаця юбілей прайшоў без вялікага шуму, але пакінуў пасля сябе шмат знамянальнага. Гэта і паспяхова праведзеная навуковая канферэнцыя (23-24 мая), прэзэнтацыя шыкарнага фотаальбома "Бельск Падляшскі - горад памежжа", даволі шырокі розгалас у медыях, урэшце пасвячэнне юбілейнага помніка ля замкавай Прачысценскай царквы,... Болей »

Kroniki staroruskie o XIII-wiecznym Bielsku. W 1253 roku na kartach latopisów ruskich po raz pierwszy został odnotowany Bielsk. W wieku trzynastym, obok Brześcia, Drohiczyna, Mielnika i Kamieńca, był on najważ­niejszym miastem Podlasia i regionu środkowego Bugu. Dlatego też swoją uwagą nie mogli go ominąć ówcześni kronikarze. Najwięcej informacji o Bielsku znajdujemy w latopisie hipackim, szczególnie w jego halicko-wołyńskiej części, po... Болей »

Gdzie znajdował się bielski zamek? Stoją w miastach starodawnych: Drohiczynie, Mielniku, Surażu, Góry Zamkowe. Nikt nie kwestionuje, że z tymi wzniesieniami i okalającym je terenem związane są dzieje obiektów obronnych oraz rezydencji możnych i władców do szesnastego wieku włącznie. Również bielszczanie od wielu pokoleń są przekonani, że na Górze Zamkowej lub Łysej Górce znajdował się zamek obronny. Dawna tradycja nazywała go nawet „zam... Болей »

На сёлетнiх канiкулах рэдакцыя “Бельского Гостiнця” падалася на сентыментальнае падрожжа да вытокаў нашай народнай тоеснасцi, менавiта на беларускае Палессе – прарадзiму славян i племенi дрыгавiчоў. Гэтую незвычайную, магiчную краiну я не раз перасякала ў сваiх думках, бачыўшы дрымучыя балоты i багабойных, працавiтых людзей. Яны з балотамi зжылiся праз вякi i ўмелi з iмi жыць у згодзе. Камунiстычная улада iх з гэтага дару, але i пракляц... Болей »

W poprzednim numerze przedstawiliśmy wykaz mieszkańców Bielska Podlaskiego, sporządzony w czasie epidemii cholery w 1831 r. Jednym z występujących tam mieszczan był Nosel Berkowicz, niewątpliwie obywatel starozakonny. Należał on do grona około dwustu członków społeczności żydowskiej, którzy w latach trzydziestych XIX wieku posiadali stałe zameldowanie w Bielsku (w 1831 r. Żydzi byli właścicielami 23 domów w mieście). Jak wiemy z monogra... Болей »

Напрыканцы снежня мінулага году адбылася чарговая сустрэча бельскіх і гайнаўскіх ліцэістаў. На ранейшых ліцэйскіх летніках і зімніках збіралі мы ўспаміны, запісвалі песні. Цяпер "зімнікаўцы" заняліся іншым - архітэктурай. Зімнік пачаўся з наведання адных з найстарэйышх бельскіх вуліц: Нарутовіча, Панятоўскага і Дубіч, а таксама адзінага старадаўняга дому на вул. 3-га Мая (побач кіно). Экскурсаводы звярнулі ўвагу на прыгажосць паасобных ... Болей »

Pięćset lat temu w Mielniku nie tylko dyskutowano o unii Wielkiego Księstwa Litewskiego, o której pisaliśmy w poprzednim numerze. Wielki książę i król Aleksander, niejako w pamięć swego najdłuższego, bo blisko dwumiesięcznego pobytu na Podlasiu, zatwierdził kilka ważnych dla miast podlaskich aktów. Pierwszym, jak można było się spodziewać, był przywilej na prawa magdeburskie dla Mielnika. Należna uwaga była oddana także Bielskowi, w któ... Болей »

Jesienią 1501 r. w Mielniku nad Bugiem zebrało się znamienite grono dostojników Wielkiego Księstwa Litewskiego i Korony Polskiej, aby radzić o przyszłości tych dwóch państw. Osobą numer jeden był Aleksander, wielki książę litewski, który po śmierci swego brata Jana Olbrachta został wybrany na króla polskiego. W Mielniku ostatecznie zatwierdzono jego status jako głowy dwóch połączonych unią państw. Magnaci ustalili, że ogólnego władcę bę... Болей »