…Даехаўшы да райцэнтра, Збышак спыніў свой «фольксваген» каля прыдарожнага кафэ, каб крыху перадыхнуць і падсілкавацца перад апошнім дзесяцікіламетровым адрэзкам да вёскі. Пайшла з ім і пані Рузя. Калі прыселі за столік, пан Збышак заказаў сабе пару куфляў «Жыгулёўскага», сякую-такую закусь і з неверагоднай асалодай прыняўся паглынаць ежу і напой. Вось толькі бедалага не ведаў, што як толькі ён накіраваўся да кафэ, за ім уважліва пачаў ... Болей »

Існуе такая катэгорыя людзей, якія называюць сябе экстрасэнсамі. На самай справе «чараўнікі» часцей аказваюцца проста нядрэннымі псіхолагамі: зірнуўшы на гаротніка, яны лёгка вызначаюць ягоныя праблемы. Ашуканцы ўнушаюць, што могуць дапамагчы з імі справіцца, і патрабуюць за чарадзейныя паслугі вялікія грошы... Болей »

Карэньчыкаў вырашыў змяніць месца працы, бо вельмі яно надакучыла. Некалькі год з ранку да вечара ўкладваў ён новенькія чобаты ў каробкі ды накіроўваў далей па канвееры, дзе іх падхоплівалі іншыя рукі і складвалі ў штабялёк. Нудота, пагадзіцеся? І вось Карэньчыкаў вычытаў, што ў адной саліднай і паважанай арганізацыі патрабуюцца спецыялісты ягонага профілю: укладваць і накіроўваць. Болей »

Пятрок быў чалавек гарачлівы, няўрымслівы. Бывала, калі рамантаваў свой старэнькі камбайн і ў яго нешта не атрымоўвалася, мог чым-небудзь і ў бункер запусціць. Часцей за ўсё пад гарачую руку траплялі гаечныя ключы. Імі Пятрок, у асноўным, і спаганяў сваю злосць. У адзін год ён так «змалаціў» камбайн накідным ключом і малатком, што той больш прастаяў на рамонце, чым працаваў у полі. Пасля гэтага і празвалі Петрака Ключом. Калі ён раманта... Болей »

Памятаеце, быў час, калі ўсе абменьваліся адзін з адным фотаздымкамі? Цудоўная традыцыя дазваляла ўзгадваць па картках старых сяброў і знаёмых нават праз многа гадоў. З’ява гэтая амаль што знікла, а вось звычка дарыць фота ў некаторых людзей засталася. Нядаўна ў Мінску двое сяброў прагульваліся па беразе Свіслачы, дзе пазнаёміліся з маладым чалавекам. Потым вырашылі адсвяткаваць такую сустрэчу ў кафэ. Выпілі гарэлкі, пагутарылі. Калі а... Болей »

Паэт, які не вылучаўся вялікім талентам, напісаў паэму з дваццаці тысяч вершаў. У літатарурным таварыстве, якое наведваў Вільгельм Гумбальт, зайшла гаворка пра гэты твор. — Я прачытаў толькі першыя два вершы, — сказаў хтосьці. — А я — два апошнія, — падхапіў адзін з крытыкаў. — Незвычайная паэма! — усклікнуў Гумбальт. — Патрэбна дзесяць тысяч чалавек, каб прачытаць яе поўнасцю. Болей »

Вялікае жаданне дарыць смех і весялосць вожыкаўскаму чытачу мае наша сённяшняя дэбютантка — Наталля Кабякова. Мастачка, дызайнер, ілюстратар перыядычных выданняў для дзяцей, індывідуальны прадпрымальнік — далёка не поўны пералік усяго, чым займаецца Наталля. У свой час яна паспела папрацаваць у выдавецтвах, друкарнях, рэкламных агенцтвах. З 2010 года пачала маляваць карыкатуры для газеты «Шапокляк», рабіць ілюстрацыі для дзіцячага часоп... Болей »

А вам знаёма каханне з першага погляду? Тады вы ведаеце, што ў такія моманты трэба дзейнічаць вельмі хутка, каб аб’ект кахання не знік гэтак жа раптоўна, як і з’явіўся. Так адзін віцябчанін, калі ехаў у сталічным тралейбусе, убачыў жанчыну, якая вельмі яму спадабалася. І каб заваяваць яе сэрца, не прыдумаў нічога лепшага, чым падысці да яе і расхінуць плашч… пад якім не было вопраткі. Жанчыне такая праява кахання з першага погляду падал... Болей »

Побач з вёскаю, у старым лесе, жыў маленькі зайчык Захарка. Быў ён лупавокі, з вялікімі вушкамі. А бегаў так шпарка, што ніхто не мог яго перагнаць. З-за гэтага і далі яму мянушку — Даўгалыгі. Забег аднойчы Захарка ў вёску. Прыпыніўся каля крайняй хаты, у якой жыла бабуля Наста. Капустка ў яе расла дужа хрумсткая, а морква — салодкая і сакавітая! Як жа тут устрымацца і не паспытаць гародніны? Вось і вырашыў Даўгалыгі крышку паласавацца.... Болей »

На 85-м годзе жыцця 29 сакавіка 2016 года не стала народнага паэта Беларусі Ніла ГІЛЕВІЧА — чалавека шматграннага таленту, пісьменніка, пяру якога былі падуладны самыя розныя жанры, стылі, сродкі, прыёмы, формы. Не абмінуў сваёй увагай творца і сатырычную ніву: у розныя гады ў беларускіх выдавецтвах пабачылі свет яго зборнікі сатыры і гумару «Званковы валет» (1961), «Да новых венікаў» (1963), «Ці грэх, ці два» (1970), «Як я вучыўся жыць... Болей »