Przegrana wojna w obronie konstytucji 3 maja 1791 r. i jej skutek w postaci II rozbioru Polski, właściwie przesądziła ostateczną likwidację Rzeczpospolitej. Zryw i upadek insurekcji kościuszkowskiej i w efekcie III rozbiór pieczętują los państwa Polskiego. Mocą traktatu zawartego przez mocarstwa rozbiorowe dnia 24 X 1795 r. pod panowaniem Prus znalazła się część Podlasia, Suwalszczyzna, większa część Mazowsza z Warszawą, oraz skrawki Małopolski, w sumie ok. 55 tys. km2 z 1 mln ludności zamieszkałej na tych terenach. Do czasu podpisania traktatu rozbiorowego oraz powołania ministra odpowiedzialnego za organizację nowo wcielonych do Prus prowincji zarządzaniem zajętymi ziemiami zajmowała się administracja wojskowa. W grudniu 1795 roku Fryderyk Wilhelm II powołał ministra odpowiedzialnego za organizację nowych nabytków leżących pomiędzy granicą Prus Wschodnich i Zachodnich, Wisłą, Narwią, Bugiem i Niemnem. W połowie następnego roku do zorganizowania administracji w Nowych Prusach Wschodnich powołano do życia Komisję Organizacyjną Kamery z siedzibą w Białymstoku oraz podległą jej Deputację w Płocku. Do kompetencji komisji należały: administracja policji, pobieranie podatków, sprawy wojskowe, prowadzenie specjalnych robót, np. dróg, administracja dóbr i ekonomii królewskich oraz nadzór nad administracją dochodów miejskich. Na administrowanym przez komisję obszarze zorganizowano 4 cyrkuły, które podzielono na dystrykty. Najniżej w hierarchii administracyjnej znajdowały się gromady wiejskie i szl