Po wyborach prezydenckich w marcu 2006 roku Alaksandr Łukaszenka wzmocnił swoją pozycję na wewnętrznej scenie politycznej. Udało mu się utrzymać pełną kontrolę nad obozem władzy i nie dopuścić do pojawienia się w nim ruchów odśrodkowych. Opozycji, wskutek podziałów i braku jasnej strategii działania, nie udało się ugruntować wzrostu poparcia społecznego, jaki nastąpił przed wyborami. Z kolei w białoruskim społeczeństwie dominuje stan biernej akceptacji dla obecnej sytuacji w państwie. W efekcie nie ma realnych zagrożeń wewnętrznych dla władzy prezydenta Łukaszenki. Największym wyzwaniem politycznym dla białoruskiego prezydenta jest dalszy rozwój stosunków Białorusi z Rosją. Moskwa wywiera silną presję na spełnienie przez Mińsk jej żądań ekonomicznych (współpraca energetyczna) i politycznych (integracja obu państw), których realizacja doprowadziłaby do poważnego osłabienia pozycji politycznej Alaksandra Łukaszenki, a także do ograniczenia niezależności Białorusi na rzecz Rosji. (fragment)