Świetlana Aleksijewicz jest najbardziej znaną i najczęściej wydawaną w świecie pisarką białoruską piszącą po rosyjsku, laureatką wielu prestiżowych nagród. Ponieważ podpisuje się pod protestami przeciw niegodziwości naszych czasów, jej książki nie ukazują się w kraju ojczystym. Debiutowała wraz z pierestrojką w 1985 r. książką U wojny - nieżienskoje lico (Wojna nie ma twarzy kobiety). Wydane w tym samym roku Poslednije swidietieli (Ostatni świadkowie) ukazują wojnę widzianą oczyma dzieci. W latach 1979-1989 przebywała w Afganistanie, gdzie toczyła się wojna, w której spory odsetek Armii Radzieckiej stanowili 19-20-letni chłopcy, odbywający zwykłą służbę wojskową. Po powrocie przez 4 lata szukała „afgańców” (jak się w krajach byłego ZSRR do dziś mówi o tych, którzy znaleźli się w „ograniczonym kontyngencie wojsk radzieckich pomagających bratniemu narodowi afgańskiemu”), a rozmawiając z nimi stała się ich kronikarką. Efektem były Cynkowyje malcziki (Ołowiane żołnierzyki), które ukazały się w 1991 r. Przemówili w niej okaleczeni na ciele i duszy „powróceńcy” lub, jeśli zginęli, ich najbliżsi. „To książka o przestępczej wojnie afgańskiej, którą przez 10 lat ukrywano przed narodem” - stwierdziła w jednym z wywiadów. Pojawienie się książki stanowiło przyczynę procesu sądowego przeciwko autorce (1992-1993 r.). W1993 r. ukazali się Urzeczeni śmiercią - wyznania osób, które nie mogąc pogodzić się ze zmianami jakie nastąpiły po rozpadzie ZSRR próbowały popełnić samobójstwo.