Сойм быў галоўным прадстаўнічым органам у Вялікім Княстве Літоўскім ў XV - першай палове XVI стст. Гэтая інстытуцыя прайшла доўгі шлях станаўлення ад агульназемскіх сходаў да з’ездаў, якія прадстаўлялі прывілеяваныя станы. У аснове шляхецкіх з’ездаў ляжала разуменне аб роўнасці ўсёй шляхты, бо князёў, паноў і іншае рыцарства аб’ядноўвала права ўласнасці на зямлю на рыцарскім праве. Змена з’ездаў ваеннаслужылых людзей у прадстаўнічы орган шляхецкага саслоўя адбылася ў выніку працяглага працэсу фармавання правоў і прывілеяў шляхты, пры гэтым пастановы соймаў адначасова вызначалі межы ўлады вялікага князя.