Hanna Kondraciuk, Carskie majaki Lektura opowiadań Hanny Kondraciuk zamieszczonych w tomiku pod tytułem „Carskie majaki” pozostawia w duszy czytelnika smutek i żal za tym, co odchodzi w zapomnienie, co gubimy w fali ekspansywnej cywilizacji. Gubimy bezpowrotnie. Tak znika podlaska wieś i jej mieszkańcy, którzy nazywając siebie prawosławnymi, nie uświadamiają, ile w sercach zachowali z pogaństwa. Opowiadania ukazują prawdziwy obraz tej wsi, jej mieszkańców, ich wierzenia i zabobony. Mówią o śmierci, przemijaniu, o związanych z tym myślach i uczuciach. Zasadniczym tematem wszystkich opowiadań jest śmierć i majaczenie, świat pełen urojeń. Mieszkańcy puszczy, choć są ucywilizowani, to jednak zachowali wiele z przeszłości, z pradawnego etnosu. Wywodząc się ze wsi, związani są z ziemią i lasem, z których wciąż czerpią siły i energię życiową. Wydarzenia przedstawione w opowiadaniach dzieją się w jakiejś miejscowości N. Zamiast tej literki można by wstawić nazwę każdej wsi podlaskiej i nie tylko podlaskiej. Także znajdującej się na Grodzieńszczyżnie, w okolicach Brześcia i w ogóle na Białorusi, gdyż, niestety, wszystkie zdarzenia i sprawy ukazane w książce dzieją się wszędzie, gdzie żyją Białorusini. W niektórych miejscach przejawiają się silniej, w innych słabiej, ale nie ma wątpliwości, że wymieranie białoruskiej wsi zachodzi naprawdę.