Надпіс на тытульнай старонцы Бетховенавага аўтографа гучыць: “Аддаленай каханай. Шэсць песняў Алоіса Ейтэлеса на музыку Л. в. Бетховена. 1816, месяц красавік”. Бетховен не называе свой цыкл “вянком песняў”, не дае назвы “Далёкай каханай”; абодва варыянты назвы узнікаюць, бадай што, пры першым выданні твораў А. Штайнерам, Вена, кастрычнік 1816 г. Тэкст песняў належыць студэнту-медыку з Брно, які тады жыў у Вене; кампазітар верагодна атрымаў іх ад маладога паэта ў рукапісе. Трэйер звяртае ўвагу на тое, што “вянок песняў” узнікае яўна не выпадкова ў час, калі Бетховен піша Фердынанду Рысу: “Я знайшоў толькі адну, якое, мусіць, ніколі не буду мець”. Бетховен знаходзіць для кампазіцый экзальтаваных тэкстаў маладога Ейтэлеса новы, свой тып песні, далёкі ад узораў мінулага стагоддзя, ад “тыпу оды” (якому абавязаная большасць бетховенскіх песняў), тыпу песні-арыі, узорам якой можна лічыць яго “Адэлаіду” і апошнюю з “Шасці песняў Гелерта”. І, дарэчы згадаць, калі Бетховен піша гэты цыкл, ужо напісаў свае вялікія раннія песні Шуберт. -- Цыклічны характар “вянка песняў” зададзены ўжо самой паэзіяй. Шэсць вершаў не проста следуюць адзін за адным, яны самі змыкаюцца ў форме кола. Гэта важна для іх метрычна-фармальнай канцэпцыі, г. зн. для музычнага аспекту паэзіі, форма кола, “вянка”, важная і для зместавай канцэпцыі цэлага. (Далёкай каханай, фрагмэнт)