Juraś Barysewicz, Ciało i tekst W zbiorku esejów zawarty został przegląd kultury białoruskiej lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Rozejrzawszy się dokoła autor nie może wyzwolić się od poczucia schizofrenii, której pierwszym symptomem jest przywiązywanie zbyt wielkiej wagi do spraw, zdaniem większości, nieważnych lub zgoła niepotrzebnych. Tu, w tej, kulturze, zebrali się sami intelektualiści, wielu ich, i to cieszy, gdyż sytwarza iluzję, a dokładniej- halucynację elitarnej literatury. W naszej sytuacji to nawet halucynacja do kwadratu: większość mieszkańców Białorusi nie interesuje się literaturą, a tym bardziej- wysoce intelektualną. Białoruscy pisarze mają, z jednej strony, bardzo nielicznych czytelników, ale z drugiej- wielki impet różnych projektów, niektórych wydań poszczególnych autorów. Z tego powodu autor jest bardzo wymagający wobec twórców- jeśli chcemy powstrzymać totalną dehumanizację sztuki, to najpierw musimy obalić koncepcję „śmierci autora”, bardzo wygodną dla tych, kto dzisiaj marudzi, handlując cudzymi losami, imionami i chwytami stylistycznymi. I nie ma lepszych środków, żeby człowiek znów stał się głównym subiektem i obiektem działalności artystycznej, niż rehabilitacja niezbywalnych pojęć stylu i gustu, współmiernych do możliwości estetycznych naszego ciała.