Tych, czyje wspomnienia zebrano w tej książce, dawno nie ma. Nie ma już i tych, kto zbierał te wspomnienia, wędrując od wsi do wsi, po ziarenku zbierając ludzką pamięć, wspomnienia, przeżycia, świadectwa. Trzej przyjaciele, trzej pisarze, trzej partyzanci: Aleś Adamowicz, Uładzimir Kaleśnik, Janka Bryl. Oni też już odeszli do wieczności. „Ja z wohniennaj wioski…” (Jestem ze wsi ogarniętej pożogą –przekład tytułu- tłum. tego tekstu) – dokument tragedii, księga – pamięć, żywy głos ludzi, którzy zostali spaleni, zabici razem z rodziną, z całą wsią i którzy – przeżyli. Jak w przedmowie napisali autorzy, do książki weszły wspomnienia tylko tych, którzy sami doznali okrucieństw , których ofiarą padli ich bliscy i sąsiedzi z ich wsi. Na szlaku zbieraczy ludzkiej pamięci wiele było i takich wsi, z których nie ocalał nikt. Na kartach tej książki zebrano ludzi, którzy wyszli z ognia, wydostali się spod ziemi. I to w sensie jak najbardziej dosłownym, nie w przenośni. Ludzie ze wsi ogarniętych pożogą zebrali się na kartach tej księgi, żeby zaświadczyć, pytać, osądzać, żeby opowiadać o tym, o czym wiedzieć – strach, a zapomnieć – niebezpiecznie. (N.H.)