У начной аптэцы мусіць жыць аптэчнік. Ну, хай ня жыць, дык хоць быць. А, мабыць, аптэчніца, падобная на асьпірынавую Бабу-Ягу... Нашыя вочы сустрэліся, калі я стаяла ў чарзе па таблеткі на добры сон. У аптэчным стэрыльна чыстым шкле ад-бівалася і я ў сваім джынсавым колеру індыга плашчыку, і зьнерухомелыя ў злосьці чаканьня чэргі да трох вакенцаў; моргалі лілова лямпы на слупах, вясёлкай рассыпаліся неоны, рэфлексіўнымі смугамі мільгалі аўтамашыны... Я ўбачыла ў шыбе свае вочы ў жалобнай акаймоўцы стомы, і вочы аптэчніцы. Глюгаваты ейны нос зьвісаў над іскрыстымі бялкамі, а рэшта ўяўнага аптэчніцкага цела трымцела пад ціхі звон шыбкі — быццам камар цененька пілікаў. Мая галава, якую сон ня браў ужо трэцюю ноч, хітанулася ў бок, дзе павінна стаяць аптэчніца, ніжэйшая ад мяне або прыгнёная над гладкім прылаўкам, у які ўпіраюцца локцямі наведвальнікі начной аптэкі ўдзень і ўноч, а ноччу нават над імі падрэмваюць, пакуль чарга ня дойдзе да круглага прарэзу ў шыбе і пані магістр не спытаецца ў цябе: чаго табе трэба ў начной аптэцы. (фрагмент)