27 października 1991 r. odbyły się pierwsze całkowicie wolne wybory parlamentarne w powojennych dziejach Polski, gdyż wybory z 4 i 18 czerwca 1989 r. były tylko częściowo wolne (Sejm Kontraktowy). W wyborach do Sejmu i Senatu obowiązywała ustawa z 28 czerwca 1991 - Ordynacja wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 59, poz. 252), która weszła w życie z dniem ogłoszenia 3 lipca 1991 r. Stanowiła ona, iż: „Wybory posłów na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej są powszechne, bezpośrednie, równe i wolne oraz przeprowadzone w głosowaniu tajnym. Czynne prawo wyborcze, czyli możliwość wybierania, mieli wszyscy obywatele polscy, a także obcokrajowcy mieszkający w Polsce 5 lat, którzy mieli ukończone 18 lat życia. Możliwość kandydowania, a więc bierne prawo wyborcze posiadali obywatele polscy, którzy ukończyli 21 lat. Praw wyborczych nie posiadały osoby pozbawione praw publicznych i ubezwłasnowolnione. Obywatele polscy mieli prawo głosowania poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej. (Wstęp, fragment)