7 lutego 1992 roku Francja podpisała traktat o przyjaźni z Rosją “przyjmując do wiadomości, że Federacja Rosyjska jest państwem powstałym ze Związku Sowieckiego... i uznając istnienie Wspólnoty Niezależnych Państw”. Francuscy dyplomaci nie dostrzegli w powyższych formulach contradictio in adjecto. Jaki bowiem typ niezależności Francja przypisuje Ukrainie otwierając w Kijowie ambasadę, skoro za jedynego dziedzica imperium uznaje wyłącznie Rosję? Czyżby francuscy mężowie stanu, umieszczając traktat o przyjaźni w polu “tradycji” francusko-rosyjskiego traktatu z roku 1892 zapomnieli, że złoto i “rosyjska pożyczka” udzielona Rosji przez Francję stała się bardzo podejrzaną formą popierania najbardziej znienawidzonej, zachowawczej, ksenofobicznej i antysemickiej autokracji w Europie? W roku 1919 odstąpiliśmy pod wpływem Dmowskiego od pomysłów popierania niepodległości Ukrainy. Francuska ignorancja w sprawach dotyczących realiów i aspiracji Europy Wschodniej zawiera w sobie coś nieprzezwyciężalnego. (Wprowadzenie, fragment)