Nina Maciasz (Ніна Мацяш) urodziła się na Ziemi Berezowskiej w obłaści brzeskiej. Po ukończeniu dziesięciolatki w Berezie rozpoczęła studia na wydziale języka francuskiego w Mińskim Pedagogicznym Instytucie Języków Obcych. Na trzecim roku zachorowała. Studia jednak ukończyła w trybie eksternistycznym mimo choroby. Wózek inwalidzki nie stał się też przeszkodą w pracy nauczycielki języków obcych w białooziorskim studium energetycznym.

Wcześnie narodziło się pragnienie wyrażenia siebie w słowie. Z początku były pojedyncze wiersze, które ukazywały się w gazecie rejonowej. Potem – w czasopismach literackich. W roku 1970 wyszedł pierwszy zbiorek wierszy „Ahoń”. Następnie szereg innych tomików poetyckich. Także przekłady z języka francuskiego, niemieckiego, polskiego, ukraińskiego.

W autobiografii poetka zwierza się: „ wszystko, co we mnie dobre- od nich, od moich rodziców. W pewnym stopniu nawet wiersze od nich…”. Wiele jej wierszy poświęconych jest rodzicom, bliskim ludziom, ziemi rodzinnej.

Jeszcze w okresie radzieckim Nina Maciasz mogła przenieść się do stolicy- do Mińska. Po przyjęciu jej do związku pisarzy, koledzy po piórze proponowali jej mieszkanie w Mińsku, gdzie byłaby bliżej środowiska literackiego, bliżej przyjaciół literatów. Odmówiła, została w Białooziorsku, bo, jak się wydawało, „ w stołecznym tłumie, w wielkim konglomeracie ludzkim, mogła pozostać w całkowitym osamotnieniu”. I jeszcze, dlatego że w mieście mało nieba.

Nina Maciasz, zasłużona działaczka kultury białoruskiej, została wyróżniona wieloma nagrodami, jak: nagroda brzeskiego obkomu komsomołu, Literacką Nagrodą im. Arkadzia Kulszowa, nagrodą „Bieraściejskaja zorka- 98”. Przewodniczyła Brzeskiemu Oddziałowi Związku Pisarzy Białoruskich.

Nina Maciasz zmarła 19 grudnia 2008 roku w swoim mieszkaniu w Białooziorsku.

Ta strona Niny Maciasz na Kamunikat.org powstała dosłownie kilka dni przed jej śmiercią. Dwa tygodnie przed śmiercią Nina Maciasz wyraziła zgodę na publikowanie jej twórczości w Kamunikat.org...

W 2008 roku Nina Maciasz ukończyła 65 lat życia, wydawało się, że jeszcze można żyć i żyć, ale widocznie ci, którzy kierują naszym życiem, mają inne plany. Świetlanej pamięci poświęcone są te wspomnienia.

„Ніна Мацяш сама, як сінічка, грэла душу, давала сілу, была светам у ваконцы. Цяжка будзе без яе, бо сама свядомасць, што недзе ёсць нехта, да каго можна пазваніць, пагутарыць, пад’ехаць, параіцца — давала сілу. Застаецца спадзяванне на сустрэчу ў іншым свеце, хаця, сумняюся, што буду мець такі гонар. Нініна душа павандравала проста на неба, бо яна і пры жыцці была анёлам. Нам застае толькі старацца быць падобнымі на яе.”