Wieś przez bardzo długi czas była skarbnica tradycji, kultury duchowej i materialnej ludu. W Polsce taki stan rzeczy istniał do lat powojennych. W latach sześćdziesiątych nastqpiła masowa migracja młodych mieszkańców wsi i miasteczek w celu zdobycia zawodu czy też w poszukiwaniu pracy i lepszych warunków życia. To spowodowało stopniowe obumieranie wsi, zwłaszcza na tak zwanej ścianie wschodniej. Na Białostocczyźnie, szczególnie w pobliżu granicy, wiele wsi opustoszało - wśród starych rozwalających się zabudowań żyją samotni staruszkowie; gdy i ich zabraknie wieś przestanie istnieć. Z drugiej zaś strony w tym okresie nastąpił ogromny rozwój cywilizacyjno-techniczny. Wszechwładne panowanie elektroniki, a w tym i muzyki elektronowej, która zawładnęła młodym pokoleniem, oddaliło - być może bezpowrotnie - zainteresowanie pieśnią i muzyką ludową. Skarbnica kultury ludowej zawierająca pieśni, obrzędy, zwyczaje, przedmioty użytku gospodarczego, wyroby artystyczne (tkactwo, koronkarstwo, hotelarstwo, wyszywanki itp.) pustoszeje bezpowrotnie w zastraszającym tempie.