W spuściźnie literackiej Łukasza Górnickiego miejsce szczególne zajmują dwa dzieła publicystyczne: Rozmowa Polaka z Włochem o wolnościach i prawach polskich oraz Droga do zupełnej wolności. Szczególne, bo ich genezę i późniejsze dzieje osnuwa aura tajemniczości, nietypowa raczej dla czasów renesansu. Nie wiemy dokładnie kiedy powstały, niewiele możemy powiedzieć o ich literackich i politycznych losach, niejasne do końca i niezwykłe są okoliczności ich wydania. Pierwodruk Rozmowy, opublikowany w roku 1616, miał aż dwa, i to różne, nakłady. Pierwszą wersję, bardziej radykalną w postulatach politycznych, ogłosił pod swoim własnym nazwiskiem znany prawnik Andrzej Suski. Zaprotestowali przeciwko temu synowie pisarza, Łukasz oraz Jan, i wydrukowali drugą, odmienną edycję utworu. W przedmowie skierowanej do księcia Adama Konstantego-Ostrogskiego gruntownie wyjaśniali przyczyny decyzji swojego ojca o wstrzymaniu się z natychmistową publikacją gotowego dialogu.