Czerwiec tysiąc dziewięćset czterdziestego pierwszego roku był piękny i słoneczny. Taki przeważnie bywał na Ziemi Głębockiej w dawnym województwie wileńskim. Starzy ludzie mówili, że Haradziszcze, pokryte bujną zielenią, szumi pieśnią na cześć dawnego władyki tych stron, Trygława. Lekki zefirek marszczył powierzchnię jeziora Zahorskiego. Odbijały się w nim leniwie pełzające chmurki. (Na Radzieckiej Białorusi, fragment)