Każdy z nas ma własną biografię i przechowuje w pamięci mnóstwo ważnych ii; mniej ważnych faktów swego życia. Pamięć niezapisana może jednak odejść m zapomnienie już w następnym pokoleniu. Dlatego dziś, posiadając dar pisania, powinniśmy tę pamięć w taki sposób zachowywać. Dawniej pamięć rodowa była kultywowana poprzez przekaz ustny. W długie, liniowe wieczory, przy ciepłym piecu, opowiadano historie własne oraz swoich przodków, powtarzając to wielokroć. Dzięki temu dzieci mogły dobrze zapamiętać te opowieści i przekazać je potomkom w szczegółach. Nasza wiedza o przodkach nie powinna ograniczać się jednak do najbliższej rodziny Jesteśmy bowiem częścią rodu i społeczności danej miejscowości. Kultywowanie pamięci o nich jest więc naszą powinnością i swoistą misją. Historia naszego rodu jest częścią składową dziejów całej wspólnoty połączonej wiarą, językiem, porządkiem życia i tradycjami. Członkowie naszej rodziny wchodzili w koligacje z przedstawicielami innych rodów ze swojej i sąsiednich miejscowości. Dzielili i pomnażali swe majątki. Budowali nowe i przenosili stare domy. Zasiewali pola i zbierali plony. Troszczyli się o swych „braci mniejszych” — zwierzęta domowe, wśród których szczególne miejsce zajmował koń, główny pomocnik i towarzysz gospodarza. (Słowo wstępne, fragment)