Зierwsze miesiące niepodległości okazały się dla odradzającego w listopadzie 1918 r. państwa polskiego okresem podejmowania niezmiernie ważnych decyzji politycznych i ustrojowych. Jedną z nich było powołanie jednolitej organizacji policyjnej, mającej zapewnić spokój i porządek publiczny na terenie miast i wsi, opuszczonych dobrowolnie lub pod presją siły przez niemieckiego i austro-węgierskiego okupanta. W tej kwestii szukano różnych rozwiązań. Dlatego też do połowy 1919 r. pierwszymi formacjami bezpieczeństwa publicznego stały się Milicja Ludowa (dalej: ML), Policja Komunalna (dalej: PK), Żandarmeria Krajowa oraz milicje miejskie i powiatowe, wywodzące swój rodowód ze Straży Obywatelskich z lat Wielkiej Wojny 1914-1918. Jednoczesne funkcjonowanie kilku organizacji o charakterze porządkowym mogło doprowadzić do konfliktu interesów między nimi, umiejętnie wykorzystanych przez różnorodne środowiska polityczne do wywołania wewnętrznych niepokojów społecznych, podsycanych równocześnie nie tylko przez rewolucyjną agitację polskich i rosyjskich komunistów, ale i przez nieprzychylnych Polsce sąsiadów. (fragment)