Wśród wielu fundacji kościelnych, dokonanych przez Krzysztofa i Aleksandrę z Sobieskich Wiesiołowskich, na szczególną uwagę zasługuje klasztor reguły św. Brygidy w Grodnie, będący największą pobożną realizacją tego małżeństwa. Bezpośrednim bodźcem nakłaniającym do sprowadzenia brygidek z Lublina do Grodna była przedwczesna śmierć ich jedynej, choć adoptowanej córki, Gryzeldy Wodyńskiej w 1634 r. i chęć jej upamiętnienia. W tym celu uzyskali pozwolenie biskupa wileńskiego oraz skupili od mieszczan dziesięć placów, na których do końca 1636 r. wznieśli pierwsze zabudowania konwentualne. Pod koniec tego roku, do klasztoru introdukowano przybyłe z Lublina zakonnice, a ich pierwszą ksienią została rodzona siostra Aleksandry Sobieskiej, Anna. Zapewne w 1637 r. rozpoczęto wznoszenie murowanego kościoła projektu Benedetta Molli, a prace zakończono w 1651 r., kiedy to konsekrowano świątynię pw. Zwiastowania Najświętszej Marii Panny. W 1642 r. Aleksandra Sobieska sporządziła obszerny dokument fundacyjny, organizujący życie wewnętrzne profesek, których najważniejszym zadaniem była nieustanna modlitwa za duszę Gryzeldy, a także zmarłych fundatorów – Krzysztofa Wiesiołowskiego (zm. 1637) i jego małżonki, Aleksandry (zm. 1645). (fragment)