Кнігa складаецца з твораў аўтараў, якіх шмат гадоў ганьбавалі, крытыкавалі ці проста замоўчвалі ў гісторыі беларускай літаратуры. Час вяртаньня даўно наступіў, каб іх творчая спадчына стала духоўным набыткам, стала даступнай беларускаму чытачу. Тры трагічныя постаці — Станіслаў Грынкевіч, Франук Грышкевіч і Уладыслаў Казлоўшчык — былі родам зь Беласточчыны. Цяжкім і кароткім атрымаўся іх жыцьцёвы і творчы шлях. Публіцыстычныя артыкулы Станіслава Грынкевіча на тэмы літаратуры і эстэтыкі друкуюцца паводле часопісаў “Студэнцкая думка” і “Калосьсе”. Вершы Франука Грышкевіча паходзяць з розных друкаваных крыніц. Асноўныя зь іх – гэта газэты “Беларуская газэта” і “Сялянская ніва”, часопіс “Студэнцкая думка”, зборнік аўтара “Веснавыя мэлёдыі” (Вільня, 1927), а таксама некаторыя вершы знойдзеныя ў рукапісным фондзе Цэнтральнай бібліятэкі Акадэміі Навук Літвы. Пасьля 1940 году ўпершыню сабраныя некаторыя вершы і празаічныя творы беларускага паэта, празаіка, публіцыста, выдаўца і палітыка Ўладыслава Казлоўшчыка. Пераважная большасьць гэтых твораў друкавалася ў 1920—1940-х гадах у часопісах “Шлях моладзі”, “Новы шлях” і ў асабістым зборніку аўтара “Шляхам змаганьня” (Вільня, 1935).