Ta Puszcza na jego obrazach jest dwojaka, czasem zaludniona duchami wiary lub tylko mistycznych symboli, innym razem jedynie zieleń i ciemne złoto wypełnia przestrzeń boru – z daleka z bliska, od środka. Zieleń jest czysta, gęsta, głęboka jak puszczańskie wody, jak stawy leśne przykryte czapą pochylonych nad nimi drzew. Coraz częściej mówimy: zielono jak na obszarach Wiktora Kabaca. Puszcza jest jak świątynia, jest jak kościół, jak cerkiew, jak synagoga; kto ją pokochał, staje się jej kapłanem. Strażnikiem jej świętości: ołtarzy, cmentarzy, chorągwi, obrazów, promieni słonecznych na srebrnych koszulkach ikon. Drzew, mchów i poszumu wiatru. I krzyży w lesie, o których już coraz częściej się zapomina, a które są znakiem człowieka w obejściu przyrody.