Jestem z pogranicza, z obszarów położonych między Rzymem a Bizancjum, gdzie dziedzictwo rzymskokatolickie spotyka się z wschod-niochrześcijańskim. Nie jest łatwo przeprowadzić tu granicę, skoro - jeśliby style architektury miały służyć nam pomocą - spośród największych miast tego regionu Wilno jest przyczółkiem jezuickiego baroku, a Ryga miastem północnego europejskiego gotyku. Zatem architektura świadczy o przynależności tych miast do Zachodu. Tymczasem najważniejsze dokumenty prawne Wielkiego Księstwa Litewskiego, tzw. „statuty litewskie", zostały napisane w XVI wieku w dialekcie języka wschodniosłowiańskiego, który można by nazwać starobiałoruskim, w dodatku cyrylicą, czyli alfabetem wschodniochrześcijań-skim, który nie ma źródeł łacińskich.