Księga cudów przed ikoną Matki Bożej w Starym Korninie dokonanych

Praca białostockiego białoruskiego historyka Antoniego Mironowicza poświęcona kultowi Matki Boskiej Kornińskiej, który był rozpowszechniony w XVIII wieku na Podlasiu Grodzieńszczyźnie, Bierostowszczyźnie, Mazowszu, Wołyniu i w Galicji. Dzięki „Knizie cudau” (księdze cudów), która zachowała się w bibliotece monasteru w Supraślu, można było poznać historię parafii w Starym Koninie, która powstała w połowie XVII wieku, jak i historię ikony. Oddawanie czci ikonom ma długą tradycję na ziemiach byłej Rzeczpospolitej. Oprócz słynnych miejsc takiej czci i pielgrzymek do nich w Żyrowicach, Częstochowie i Poczajewie istniało szereg miejscowych kultów, wśród których był kult Matki Boskiej Kornińskiej. Kult tej ikony narodził się w czasach nieszczęść i epidemii na początku XVIII wieku i został aktywnie przyjęty przez unickich mieszkańców Białostocczyzny. Z czasem do ikony zaczęli zdążać nie tylko pielgrzymi uniccy, ale i rzymskokatoliccy. Wraz z podziałem Rzeczpospolitej kult stopniowo zamierał i niemałą rolę odegrał w tym „powrót” konińskiej parafii do prawosławia. Ikona Matki Boskiej Kornińskiej odeszła z cerkwi w Starym Koninie na Białostocczyźnie razem z „bieżeństwem” w 1915 roku. Do dzisiaj nie wiadomo, gdzie się znajduje, a nawet jak dokładnie wygląda.