Ochrona praw osób należących do mniejszości narodowych

Demokratyczne zmiany polityczne, jakie się dokonały w krajach Europy Środkowej i Wschodniej po 1989 roku, przyniosły radykalną zmianę w sytuacji osób należących do mniejszości narodowych. Zmiany te umożliwiły przede wszystkim swobodne, pozbawione prawnej lub politycznej dyskryminacji publiczne przyznawanie się do swojego pochodzenia narodowego i etnicznego. Pojawiły się jednak nowe zagrożenia w postaci agresywnych ruchów narodowych (nacjonalistycznych), nieprzychylnych mniejszościom narodowym i etnicznym. Nowe demokratyczne państwa regionu stanęły na progu lat dziewięćdziesiątych przed złożonym problemem „etniczności”, rozumianym z jednej strony jako próba (od)budowy własnego państwa narodowego, z drugiej zaś - jako stworzenie odpowiednich mechanizmów ochrony praw członków mniejszości narodowych. W okresie ostatnich pięciu - sześciu lat państwa te starały się wprowadzać określone regulacje ochrony praw osób należących do mniejszości narodowych, czy to w postaci uchwalenia odpowiednich zapisów konstytucyjnych, ustaw lub (oraz) zawarcia dwu-lub wielostronnych układów międzynarodowych, w których znalazły się punkty dotyczące ochrony praw członków mniejszości (Polska, Litwa, Łotwa, Białoruś, Ukraina i Węgry). (Wstęp, fragment)