Dysertacja profesor Uniwersytetu Warszawskiego Niny Barszczewskiej jest pierwszą próbą ukazania poglądu białoruskiej emigracji na język białoruski jako na czynnik narodotwórczy, który budował tożsamość narodu białoruskiego i pomagał mu zachować swoją odrębność tak na obczyźnie, jak w ojczyźnie. Praca ta, to swego rodzaju wyraz wdzięczności dla tych, którzy znajdując się daleko od Białorusi, dbali o czystość języka białoruskiego. Dokonując analizy emigracyjnych publikacji poświęconych językowi, autorka zwraca uwagę na wyjątkowe sprawy. I tak rozpatruje się w opracowaniu zależność między zasadami pisowni a wymową; przytacza się fonetyczne, morfologiczne, syntaktyczne i leksykalne osobliwości; ukazuje się znaczenie procesów białorusyzacyjnych w budowaniu tożsamości narodowej; podaje się przykłady rusyfikacji języka białoruskiego. Charakteryzuje się sytuację języka białoruskiego w systemie szkolnym w różnych warunkach: pod okupacją niemiecką, w okresie radzieckim i obecnie. Bierze się pod uwagę działalność naukową i wydawniczą na Białorusi i za granicą oraz zainteresowania białorusycystyką w świecie, w tym w Polsce. Rozprawa Niny Barszczewskiej „Biełaruskaja emihracyja- abaronca rodnaje mowy” jest potrzebna także i z tego powodu, że wielki dorobek białoruskiej emigracji jeszcze nie do końca znany jest na Białorusi.