Julian Tuwim, Kwiaty polskie Wasil Siomucha: Od tłumacza Przed wami kwiaty poezji zebrane przez Juliana Tuwima (1894 – 1953) na polach i łąkach, w lasach i ogrodach Polski. Harmonijnie ułożone w bukiet, ozdobione talentem, związane pracowitymi rękoma, dają nam wyrazistą wizję Polski, szeroki obraz życia kraju w pierwszym czterdziestoleciu ubiegłego wieku ze wszystkimi jego odwiecznymi i współczesnymi problemami. Drogi sercu obraz ojczyzny (…) wzmocniony bólem z powodu przymusowej rozłąki z nią w czasie drugiej wojny światowej – główny w poemacie. Nie szukajcie w utworze tradycyjnej fabuły. Jej nie ma. Jak bukiet, poemat jest całością stworzoną z różnych kwiatów- lirycznych i publicystycznych, wzniosłych i elegijnych- ubarwionych niepowtarzalną tuwimowska ironią, humorem, śmiechem przez łzy, bezlitosnym sarkazmem i liryzmem, poemat kipiący życiem: społecznym, prywatnym, osobistym poety, wspomnieniami z dzieciństwa, opowieściami o przyjaciołach i wrogach, zadumą nad poezją i sztuką, nad dobrem i złem.