Wspomnienia Anieli i Weroniki Kotkowiczanek, dwóch sióstr, zostały napisane po białorusku, tj. w ich języku ojczystym. Prezentuje się je czytelnikowi polskiemu ze względu na poznanie specyfiki i złoŜoności losów mieszkańców Wileńszczyzny. Mają wartość szczególną. Niewielu Białorusinów, którzy po II wojnie światowej i po pobycie w łagrach sowieckich mieszkali w Polsce bądź na Białorusi (lub w ogóle w ZSRR), odwaŜyło się spisać swoje przeŜycia dla potomnych. Przypięta im łatka „wrogów narodu”, „białoruskich nacjonalistów” dyskryminowała ich w środowisku. Mimo wszystko część z nich nie zdradziła swoich ideałów. Starała się pozostać wierną prawdzie, którą zaczęto ujawniać po upadku państwa sowieckiego. Fragmenty wspomnień Anieli Kotkowicz były opublikowane w 1984 r. w przekładzie na język polski w Warszawie w tzw. drugim obiegu, przez Niezależną Oficynę Wydawniczą pt. „Przeżyłam łagry sowieckie (fragmenty wspomnień)”. Jednak dotychczas nie były dostępne polskiemu czytelnikowi w całości wraz z obszernymi przypisami i ikonografią dającymi pełniejszy obraz epoki. Wspomnienia Anieli i Weroniki Kotkowiczanek, dwóch sióstr, zostały napisane po białorusku, tj. w ich języku ojczystym. Prezentuje się je czytelnikowi polskiemu ze względu na poznanie specyfiki i złoŜoności losów mieszkańców Wileńszczyzny. Mają wartość szczególną.