Kiedy oglądałem po raz kolejny obrazy Oli Czerniawskiej, szukając jakiegoś punktu zaczepienia, od którego potoczyć by się mogła opowieść o jej płótnach, przyszła mi na myśl książka niedawna i głośna, mianowicie „Pensjonat” Piotra Pazińskiego. Bohater tej powieści odwiedza podwarszawski, żydowski dom wypoczynkowy, niegdyś życiem tętniący, dziś – zaludniony cieniami, alzheimerem wspomnień, pogrzebanymi zdarzeniami, echami, raz to tłumiącymi się wzajem i słabnącymi, raz to ulegającymi niespodziewanemu wzmocnieniu. Idąc za głosem krytyków, wolno „Pensjonat” potraktować jako literacki obrzęd wskrzeszania pamięci oraz jako pierwszy w Polsce literacki głos trzeciego pokolenia po Holokauście. I taki właśnie, literacki punkt wyjścia chciałbym przyjąć, żeby o obrazach Oli Czerniawskiej opowiedzieć.