Monografia dokładnie opowiada o parafiach katolickich położonych w okolicach miasteczka Sapoćkin na styku granic trzech krajów: Białorusi, Polski i Litwy. Zaciekawienie tematem pojawiło się nieprzypadkowo. Właśnie tutaj wyjątkowo żywotny okazał się kościół unicki. W roku 1839 prawie wszyscy mieszkańcy wsi wyznania greckokatolickiego byli przymusowo wcieleni do cerkwi prawosławnej. Tym niemniej mianowicie tu do końca stulecia parafianie uczęszczali do świątyń unickich. Z biegiem czasu wielu z nich przyjęło katolicyzm i zaczęło nazywać siebie Polakami. Mimo to miejscowi mieszkańcy uważają siebie za innych niż Polacy na zachodzie, w dodatku za język ojczysty uznają białoruski. Autorzy pracy dochodzą do wniosku, że określenia “Polak” mieszkańcy Sapoćkina używają nie do oznaczenia narodowości, lecz statusu społeczno- kulturalnego.