Наш краявід бязьлюдны, першабытны, дзікі й неўтаймаваны. Існуе сам для сябе ў неабсяжнасьці сваей прасторы, у выразным скульптурным рэльефу сваёй паверхні, атулены ляснымі абшарамі й гушчарамі. Ён лучыць неабдымную вялізарнасьць, самотную цішу і ўнутраную задумённасьць, стыхію й вечнасьць, Мае сваю невымерную, самагодную моц, перад якой чалавек і справы чалавечыя ёсьць мізэрным дадаткам, які губляецца, як пыл. у ягонай вялікасьці й праз гэтую мізэрнасьць сваю мусяць быць трактаваныя паблажліва.