Rudolf Feliks Macura (1886-1940) był jednym z około tysiąca pięciuset architektów działających w przedwojennej Polsce. Urodzony w Kałuszu, wychowany w Przemyślu, wykształcony w Krakowie, pierwsze szlify zawodowe zdobywał we Lwowie, gdzie zyskał rozgłos jako laureat kilku konkursów architektonicznych zorganizowanych w Galicji. Po burzliwych przejściach podczas I wojny światowej zamieszkał w Ostrołęce, następnie blisko dekadę spędził w Białymstoku, by ostatecznie osiąść w Warszawie. W okresie międzywojennym projektował kościoły, obiekty użyteczności publicznej, budynki mieszkalne i pomniki. Zanim zaczął własną praktykę architektoniczną, pracował jako urzędnik i pedagog. Oprócz pracy zawodowej uprawiał malarstwo, animował życie społeczno-kulturalne, dokumentował i kolekcjonował dziedzictwo kulturowe Kurpiów. Życie i dzieło tego „niestrudzonego” architekta, jak określał go Adam Chętnik, stanowi jednocześnie obraz pokolenia, które po 1918 roku budowało tożsamość odradzającej się Polski i zmieniało oblicze jej krajobrazu.