Праз пару дзён яна злавіла сябе на думцы, што не можа дакладна ўявіць ягонага твару. Якога колеру былі яго вочы? Нос прамы ці кірпаты? Падбароддзе выдавалася, ці ёй так падалося? Гэта была нейкая бессардэчная і ўадначас ненаўмысная няўвага да ягонай асобы. Прычым, з таго самага моманту, калі з валізай у руцэ і цяжкім заплечнікам за спінай акінула позіркам прывакзальны сквер у пошуках лаўкі. (фрагмент)