Już w roku tysiąc dziewięćset dwudziestym siódmym jeden z krytyków pisał, że tak jak Jan Kochanowski jest uważany za ojca poezji polskiej, a Ignacy Krasicki za ojca powieści polskiej, tak zapewne kiedyś w literaturze Melchior Wańkowicz będzie określany mianem ojca polskiego reportażu. Można mówić o kilku nurtach twórczości Melchiora Wańkowicza: reportaż wojenny (Monte Cassino, Westerplatte, Hubalczycy) opowieść pamiętnikarsko-wspomnieniowe (Szczenięce lata, Ziele na kraterze), reportaż historyczno-geograficzny (Na tropach Smętka, Tworzywo, trylogia amerykańska W ślady Kolumba) i wreszcie felieton i eseistyka (Zupa na gwoździu, Wojna i pióro, Karafka La Fontaine'a). Główną jednak dziedzinę pisarstwa Wańkowicza stanowi wielki reportaż literacki, z którego wywodzę się wszelkie próby prozatorskie. (fragment)