Czym są dla mnie Gregorowce? Przez wiele lat, prawie pięćdziesiąt, były jedynie punktem na mapie i zapisem w metryce urodzenia. Okoliczności sprawiły, że w wieku młodzieńczym, jako szesnastolatek, wyfrunąłem stąd do „wielkiego świata". A te poprzedzające 16 lat były na tyle trudne, że właściwie najzasadniej byłoby wymazać je z pamięci. Gdy w roku 1996 zmarła moja mama, jedyna osoba, która nadal łączyła mnie z Gregorowcami, ta emocjonalna wieź została przerwana. Nie mam tam nic, żadnej własności poza grobami rodziców i bliskich na gregorowskim cmentarzu. Los był dla mnie łaskawy. Wszystko czego doświadczyłem w życiu było dobre. Skończyłem liceum białoruskie w Bielsku, dobre studia, mam dobry zawód, dobrą żonę, wspaniałe dzieci i cztery najcudowniejsze wnuczki „księżniczki". Można powiedzieć, że błoga sielanka... (Od Autora, fragment)