Ochrona ruin historycznych była jednym z pierwszych zagadnień opracowanych we współczesnym konserwatorstwie. Już pod koniec XIX wieku, gdy formułowano teorię konserwatorską obowiązującą przez całe minione stulecie, ruiny zostały określone jako „zabytki martwe". Określenie to podkreślało niemożność pełnienia przez ruiny współczesnych funkcji użytkowych, tym samym wskazywało możliwość zachowania ich w dotychczasowej formie. Takie potraktowanie ruin umożliwiło odniesienie do nich rygorystycznych zasad konserwatorskich, zakładających maksymalne zachowanie zastanej formy i substancji zabytku. (Wprowadzenie, fragment)