Nie są to wiersze pisane „zza biurka”, a są to wiersze wymuszone wrażliwością autora, który potrafi ocenić swój czas i dojrzeć w nim nadzieje i dramaty ludzkie. Nie szuka poprzez formę i treść „rozgłosu i skandalu”, nie czyni swego posłannictwa demiurgicznym. Wpisuje w wiersz swoją codzienność, swoją „najbliższą ojczyznę”, z jej nadziejami i troskami. Okrasza swą poetycką wizję czasem minionym, do którego prowadzą nostalgiczne ścieżki. Ale nie jest to zarazem wędrówka do skansenu pozostawionego piękna i wartości. Świat pozostawiony wpisany został w żywą „tkankę pamiętania”. W poetycką przestrzeń wpisani zostają najbliżsi. Wraz z nimi zrekonstruowane zostaje dzieciństwo. Przywołany został w wierszach rodzinny dom, z ciernistościami dzieciństwa, ze światem niepodważalnych wartości. Czyż może być piękniejsze przesłanie wierszy? (Jan Leończuk, Nad wierszami Włodzimierza Sawczuka, fragment)