Апалягеты літаратурнага постмадэрнізму гадамі даводзілі і ўрэшце здаецца, прынамсі да большасьці, давялі, што мова ня можа несьці ніякіх сэнсаў. Мова і сапраўды сталася вельмі адарваная ад сэнсу, але ці дэканструкцыянізм не быў усяго толькі пасьпяховай спробай праўдзівай канстатацыі хлусьлівага факту, ці інакш кажучы перавядзеньнем срэлак з сапраўднай прычыны на надуманую? Ці вінаваты Рэнэ Дэкарт, што аддзяліў душу ад цела? Наўрад ці. Дэкарт прызнаваў: „Я не магу ўявіць нейкае палавіны маіх магчымасьцяў: адчуваць, хацець, цяміць... бо няма частак у маім духу, але ўвесь мой дух адчувае, увесь хоча, увесь разважае...” Але магчыма Дэкарт як Нобэль, не ўласьнік сваіх вынаходніцтваў. Французкая рэвалюцыя пастаўленую праблему вырашала даслоўна, шляхам аддзяленьня галавы ад цела, што ў сваю чаргу адгукнулася цэлай сэрыяй пачварных рэхаў у жудасным 20 стагодзьдзі? (Віталь Воранаў, Турма дуалізму, фрагмэнт; Першы беларускі кансэрватыўна-лібэральны часопіс Рубікон)