Прачынаешся цёмным ранкам і бачыш за вакном ззянне, якога не было восенню. Значыць, ноччу выпаў снег. Бязгучна лёг паўсюль, не прамінуў ніводзін шлях, ніводзін дах, нібыта пыл. І горад цяпер – як пакой, куды даўно не заходзілі. Падзьмеш – уздымеш пыл. Правядзеш пальцам – пакінеш след. Чый гэта пакой? Не памятаем. Навошта ён? Пачакайце, развіднее, і мы ўспомнім, абавязкова ўспомнім. А пакуль так добра глядзець на нічыйны пакой, куды даўн... Болей »

«Как и все нормальные люди, я думал о самоубийстве. Как только я о нем подумал, первая же мысль, которая меня посетила, – ну ок, вот я покончил жизнь самоубийством. Повесился, бросился с 16-го этажа, лег под поезд, наелся снотворного, порезал в ванной вены. Супер. Я помер. Все. Ну а завтра что? Это уже новая жизнь. Я могу послать в жопу хоть директора школы, потому что это уже не я, а моя новая инкарнация. Это моя вторая жизнь. Мне все ... Болей »

Па яго прыйшлі а палове на чацвёртую. Максім ведаў: хапун пачынаецца ў гэты час. І быў бы расчараваны, каб яго не забралі вось так, традыцыйна, сярод ночы: то б значыла, што там, на тым баку, ставяцца да справы несур’ёзна і нічога ў іх не атры­маецца. А зараз усміхнуўся, пабачыўшы пад вокнамі чорны “варанок”: усё як трэба! Гульня пачынаецца! (фрагмент) Болей »