Паша яшчэ ніколі не бачыла столькі кніжак. I паліцы імі застаўлены, і скрыня даверху набітая, і на стале Уладзіміра Ільіча заўсёды ладны стосік. Мусіць, ва ўсім Шушанскім няма столькі кніжак, колькі ў доме Ульянавых. Вось і сёння з воласці вялікі пачак прынеслі. Іх прыслалі здалёку, з самай Масквы. А як ім узрадаваўся Уладзімір Ільіч! — Ну, Надзюша, цяпер мы з табой разбагацелі! — весела казаў ён, праглядаючы кніжкі.— Гэта ж якраз тое, што нам так патрэбна. «Ну, якое ж гэта багацце? — дзівіцца Паша.— Гэта ж не золата, не серабро, не грошы. Што за іх купіш?» — разважае яна, пазіраючы на Уладзіміра Ільіча і Надзежду Канстанцінаўну, якія так цешацца з прысланых кніжак.(фрагмент)