Człowiek od wieków wykorzystywał otaczające go środowisko leśne w bardzo różnorodny sposób. Różne gatunki roślin mają swoje siedliska, zależne od rodzaju gleby, jej struktury, nachylenia terenu czy wilgotności. Już w czasach prehistorycznych zauważono, że niektóre gatunki drzew rosną na bogatszych w minerały, próchnicznych glebach (np. dęby, wiązy, klony). W takich też okolicach chętnie rozwijało się osadnictwo, nierozerwalnie związane z rolnictwem. Obszary podmokłe i przy brzegach rzek przeistaczały się w łąki do wypasu bydła i koni. W warunkach Europy Środkowej lasy dębowe i bukowe nadawały się świetnie do hodowli świń; jeszcze stosunkowo do niedawna w lasach wypasano także bydło. W wilgotnych lasach z dużą domieszką lipy oraz w borach sosnowych rozwijało się bartnictwo. Puszcze dostarczały drewna budowlanego i opałowego, były siedliskiem licznych gatunków zwierząt łownych i ptactwa, zaopatrywały w dziesiątki jadalnych dla człowieka gatunków roślin i ziół. (fragment)