Ці быў заняволены, абмежаваны дух нашых далёкіх продкаў, якія адушаўлялі кожнае дрэва, птушку і звера, сонца і вецер, кожную з’яву на зямлі і ў небе? Іхняе спасціжэнне свету не было занадта рацыянальным нават у побыце, яно грунтавалася на першародных пачуццях радасці і смутку, страху і гневу, удзячнасці і замілавання. Іхнім светапоглядам быў вобраз, а вобраз і ёсць аснова паэзіі, мастацтва. Думаю так, перачытаўшы вершы Анатоля Дэбіша, сабраныя нарэшце ў адну, асобную кніжку (многія з іх змешчаны ў часопісах, альманахах, у зборніку, выдадзеным сумесна з братам Васілём Дэбішам у серыі «Бібліятэка «Маладосці»). З імкнення пазнаць таямніцы быцця, даць вобразнае найменне састаўным яго часцінам народжаны гэтыя творы. Яны — суб’ектыўныя, як у паганскіх продкаў, адчуванні паэта, імпрэсіі, шчымліва-роздумны стан душы, навеяныя неабавязкова ўзвышанымі, але адухоўленымі рэаліямі: журліваю восенню, згадкамі пра маленства і маці, незнаёмым горадам і проста самотным пакоем, касцельнымі ды царкоўнымі дворыкамі, бяздонным зорным небам ці завейнаю куламессю.