Białoruska idea narodowa (dalej – BIN) zrodziła się pod koniec dziewiętnastego wieku, jednak w ciągu całego wieku dwudziestego nie udało się jej skutecznie zaistnieć. Białoruś wkroczyła w dwudziesty pierwszy wiek jako „niedokończony projekt narodowy”. Powstaje pytanie: czy ów projekt ma szansę na „dokończenie” w tym wieku? Czy istnieje wśród elity białoruskiej jakiś konsens co do realizacji białoruskiego projektu narodowego? A jeśli istnieje, to jaka jest jego treść? Jeśli zaś nie istnieje, to jakie są przyczyny owego dyssensu? Zadaniem niniejszej pracy jest krytyczna analiza różnych dyskursów intelektualnych, powstałych w ciągu ostatniego dziesięciolecia na Białorusi, które mają związek z interesującą nas problematyką. Te różne dyskursy, relewantne dla problematyki BIN, podzieliłbym (umownie, dla potrzeb naszych dociekań) na prawicę, centrum i lewicę. Do prawicowych dyskursów zaliczam dyskursy, w których naród-nacja wraz z jego kanoniczną atrybutyką (język, kultura, historia) stanowi aksjologiczne centrum. Naród-nacja, narodowa tożsamość i kultura narodowa tworzą w owych dyskursach „słownik ostateczny” w sensie Richarda Rorty’ego.