Pod hasłem „naród" w pracy Jerzego Wiatra znajdujemy definicję: „Naród to historyczne ukształtowana, trwała wspólnota, powstała na gruncie wspólnych losów dziejowych, wspólnej gospodarki towarowej i wspólnych instytucji politycznych, charakteryzująca się istnieniem poczucia państwowego jako podstawowego składnika świadomości grupowej".1 Odnosząc tę definicję do Białorusinów z lat 1905-1922, należy podkreślić słabość jej poszczególnych elementów składowych. Najwolniej kształtowała się świadomość narodowa Białorusinów. Jej stosunkowo niski poziom, słabość młodego ruchu narodowego, małe zindywidualizowanie języka, a także położenie geograficzne powodowały, że Białorusini ulegali wpływom rosyjskim lub polskim.