16 гадзін разважанняў пра шчасце Сізіфа

Доўга можна спрачацца пра тое, ці патрэбны філасофскія тэксты шараговаму чытачу і ці зможа ён іх зразумець, але варта пагадзіцца з літаратарам Валерам Гапеевым, які  напісаў змястоўны водгук на кнігу ў папяровым, класічным варыянце: нельга зразумець філасофію настолькі, каб свабодна гутарыць у згаданым дыскурсе, адно прачытаўшы адну ці нават тры кнігі. 

Ад шараговага (але зацікаўленага!) чытача залежыць толькі, ці зробіць ён спробу зразумець тэксты падвышанай складанасці, ці зробіць ён крок ім насустрач. І пагадзімся з Валерам Гапеевым: кніга цікавая адно тым, каму баліць за літаратуру, за культуру ўвогуле, за краіну. Тым, хто хоча нешта ведаць пра сутнасць з’яваў зменаў у беларускай літаратуры, тым каму цікавае значэнне слова “постмадэрнізм”…

“Ты, напэўна, яшчэ памятаеш, у "Буквары" быў такі сказ: "Мама мыла раму". Дык вось, каб стварыць постмадэрновы тэкст, ты бярэш гэты сказ і, да прыкладу, пішаш:

Мама любіць

Рамы мыць.

Тата любіць

Шыбы біць.”

Валянцін Акудовіч іранічны і парадаксальны філосаф ва ўсіх сваіх тэкстах, але кніга “Трэба ўявіць Сізіфа шчаслівым” – гэта перш за ўсё кніга ўспамінаў. Бадай, найбольш цікавая іх частка – 90-я. Зрэшты, гэты быў сам па сабе найбольш цікавы і спрыяльны час для беларускай культуры і літаратуры, час з прысмакам свабоды. І ў кожнага з нас – свае успаміны пра той час, то маем шанец параўнаць з мемуарамі таго, каго няма. І хто заўжды недзе побач. 

Хронікі беларускага інтэлектуала агучыў Зміцер Бартосік. Кнігу можна паслухаць (і спампаваць) на сайце або ютуб-канале “Kamunikat.org”.