Цяжкая спадчына атэізму “Навошта ты ходзіш у касьцёл?” – на такое пытаньне даводзілася адказваць хоць раз у жыцьці кожнаму верніку. Пытаюцца найчасьцей тыя, хто ніколі ня ўдзельнічае ў імшы альбо бывае ў касьцёле толькі на сьвяты. У такія моманты некаторым з нас цяжка ўстрымацца ад таго, каб у адказ не пачаць апраўдвацца. Гэтае пачуцьцё – частка савецкае спадчыны. Тых часоў, калі людзей ня толькі адвярнулі ад царквы, але й прывучылі сар... Болей »

Ostatnio poproszono mnie, bym się wypowiedział, „czy jesteśmy otwarci na różnorodność etniczną i kulturową”. Nie my – mniejszość, ale społeczeństwo regionu ogółem. Taką debatę zorganizowano w zaprzyjaźnionym gimnazjum w Gródku w ramach ogłoszonego niedawno Europejskiego Roku Dialogu Międzykulturowego, firmowanego między innymi przez wielką sławę tej gminy, artystę malarza Leona Tarasewicza. Gdybym miał się wypowiadać tylko o naszej społ... Болей »

Зноў — «правільныя» і «няправільныя»... Старшыня новастворанага Саюза пісьменнікаў Беларусі, старшыня камісіі па міжнародных пытаннях і нацыянальнай бяспецы Савета Рэспублікі Нацыянальнага сходу Мікалай Чаргінец выказаў заклапочанасць тым, што дзейсны ў краіне пералік сацыяльна значнай літаратуры накіраваны на падрыў улады і сацыяльных асноў дзяржавы. «Форма, па якой мы вызначаем сацыяльна значную літаратуру — састарэлая», — заявіў ён н... Болей »

Працэс 22 красавіка «Працэс 14», працягласцю ў чатыры дні, у адносінах да 10 чалавек завяршыўся. Па афіцыйнаму вызначэнню, гэта была крымінальная справа, па глыбіннай сутнасці — палітычная. Быццам і невялікі, з «мяккімі» прысудамі. Бяру ў двукоссе слова «мяккімі», бо любы несправядлівы прысуд ёсць прысуд жорсткі, ёсць здзек з чалавека, накіраваны на злом яго волі, руйнаванне душы. «Працэс 14» самім фактам свайго ўзнікнення пацвярджае: Б... Болей »

“Пасха, красная Пасха” – так пяецца ў сьвяточным ірмасе падчас Велікоднай службы. Пасха – ўваскрашэньне Хрыстовае, збаўленьне ад грэху. Як і дзьве тысячы гадоў таму – гэта найбольш шанавальнае сьвята ў хрысьціянскім сьвеце. Дзякуючы ўваскрашэньню Госпада Ісуса Хрыста путы нашыя спрадвечныя былі зьнішчаныя – так гаворыць Сьвятое Пісаньне. І як раз разважаньні звышгоднага Хвядора Студыта ёсьць той вышыняй слоўнага майстэрства, якое дазвал... Болей »

Вялікдзень успамінаецца мне як самае светлае свята майго дзяцінства. Новы год быў вельмі вясёлым і з падарункамі. Яго таксама моцна любілі і чакалі. Але Вялікдзень быў нечым іншым. Яшчэ ў такім маленстве, калі савецкае дзіця не вельмі адрознівала, чым розняцца рэлігійныя і дзяржаўныя святы, Вялікдзень заварожваў і выбухам вясны, і ганарлівай таямнічасцю, і светласцю людскіх настрояў. Было вельмі нязвыкла глядзець як дарослыя людзі цалую... Болей »

* Абламейка Сяргей, Нетутэйшы прысмак лістападу * Арабей Лідзія, Пошукі ісьціны * Астравец Сяргей, Конны помнік з пап'е-машэ. Кастрычніцкае апавяданьне * Велет Цемрык, Новая вежа * Вішнёў Зміцер, Медытацыя на рымскіх стадыёнах * ВОРАНАЎ Віталь, Цётка * Вярцінскі Анатоль, Сьвятло любові * Вятрак Сымон, Ненапісаны твор... * Гілевіч Ніл, Між роспаччу і надзеяй. Абрыс пройдзенага шляху ў сьвятле адной... Болей »

Трэцяя Ўстаўная Грамата Рады БНР Год таму назад народы Беларусі разам з народамі Расеі скінулі ярмо расейскага царызму‚ які найцяжэй прыціснуў быў Беларусь; не пытаючыся народу‚ ён кінуў наш край у пажар вайны‚ якая чыста зруйнавала гарады і вёскі беларускія. Цяпер мы‚ Рада Беларускай Народнай Рэспублікі, скідаем з роднага краю апошняе ярмо дзяржаўнай залежнасьці‚ якое гвалтам накінулі расейскія цары на наш вольны і незалежны край. Ад г... Болей »

Чаканне вясны Мінуў 2007 год. Не прайшоў, не адбыўся: мінуў. Мінуў і нас, і краіну. Так разыходзяцца рэчка і бераг, цягнік і станцыя, вецер і гара. Рэчка, цягнік і вецер — ужо ў заўтрашнім, у будучым. А мы? Азірнёмся — і цэны растуць, і ільготаў няма, і ўсмешак (нават калядных) няма, і спакою няма цяпер не толькі ў апазіцыйных палітыкаў ды незалежных творцаў, але і ў індывідуальных бізнэсоўцаў. Беларускія літаратары, зрэшты, былі першым... Болей »

Чаканне вясны Мінуў 2007 год. Не прайшоў, не адбыўся: мінуў. Мінуў і нас, і краіну. Так разыходзяцца рэчка і бераг, цягнік і станцыя, вецер і гара. Рэчка, цягнік і вецер — ужо ў заўтрашнім, у будучым. А мы? Азірнёмся — і цэны растуць, і ільготаў няма, і ўсмешак (нават калядных) няма, і спакою няма цяпер не толькі ў апазіцыйных палітыкаў ды незалежных творцаў, але і ў індывідуальных бізнэсоўцаў. Беларускія літаратары, зрэшты, былі першым... Болей »