Жаўнеры БНР

Мне, як будучаму беларускаму гісторыку, вельмі пашанцавала. Латышонкі любілі гісторыю і шанавалі традыцыю, прытым гэта была традыцыя нацыянальная, а не народная. Сьпяваць ніхто з Латышонкаў не сьпяваў; нават шкада, бо бацьку не атрымоўвалася прасьпяваць парадачна хоць бы толькі "Мы выйдзем шчыльнымі радамі...". Хаця бацька ўсё расказваў мне пра вялікую гісторыю Беларусі, я яму ня верыў. Я прачытаў мноства кніжак, але ў ніводнай нічога падобнага немагчыма было знайсьці. Кніжкі, вядома, былі камуністычныя, і ўся гісторыя Беларусі зь іх была выдаленая, таму можна мяне лічыць ахвярай прапаганды. Дадайце да гэтага ўласьцівую маладосьці ўзбунтаванасьць супраць бацькавага аўтарытэту, дык няма дзіва, што калі бацька пачынаў нейкую размову пра нашуто слаўную мінуўшчыну, я іранічна яму падтакваў і пачынаў зьдзекліва чытаць з памяці: "Мой родны кут, як ты мне мілы...".