Культурная спадчына рэгіёну Белавежскай пушчы

Puszcza Białowieska jest najstarszym chronionym, unikatowym obiektem przyrodniczym we wschodniej części Europy. Potężny las o powierzchni około 125 tyś. ha jest rzeczywiście godny swego miana i ochrony. Zachowując w dużej mierze naturalny charakter stał się ostoją, często ostatnią, wielu tysięcy gatunków zwierząt i roślin, w tym swojego króla - żubra. Jednak Puszcza to nie tylko przyroda, to także ludzie i ich historia. Od wieków ją „oswajali", kolonizowali i eksploatowali. Osadnictwo było związane z Puszczą od zawsze. Puszcza stanowiła pogranicze, gdzie stykały się różne grupy etniczne i wyznaniowe. Co najmniej od XV wieku istniało na obszarze Puszczy Białowieskiej sąsiedztwo dwóch grup ruskich: napływającej od północnego wschodu ludności białoruskiej - z rejonu Wołkowyska oraz przybywającej od strony Brześcia małoruskiej ludności wołyńskiej. W późniejszym czasie wśród mieszkańców wnętrza Puszczy pojawili się budnicy z Mazowsza oraz imigranci innych grup.