Так, гэта былі дні поўныя трывогаў, поўныя надзеяў. Была пара прымусовае рэпатрыацыі. Трывога нарастала ахоплівала ўсю чалавечую істоту, каб у міг зьмяніцца безпадстаўнай, але буйнай надзеяй. Бяссонныя, жудасныя ночы навісалі над баракамі прытуліўшыміся да калючых дротаў лягернае абгарожы, над ценямі-людзьмі, што снавалі каля дротаў і баракаў. Кожная вестка пра чарговы чын рэпатрыяцыйнае камісыі выклікала трывогу, якая межавалася з роспаччу, зганяла сон з павекаў. Шум уязджаючае ў лягер машыны прымушаў людэей разьбягацца, хавацца ў лесе або ў фабрычных руінах. Гэта быў страх перад бальшавіцкімі агэнтамі, якімі кішма кішэла пераможаная Нямеччына, якія выцягвалі сваю прагавітую руку ў бок нясчасных,змучаных вайною, недаяданьнем, выгнаных з хаты людзей, якія зьведалі савецкія і нямецкія кацэты і якіх ні за якія ў сьвеце скарбы не жадалі ўзноў вяртацца ў савецкі астрог. Ад скрайнае роспачы да ружовае надзеі адзін крок. У гэтым пераканаліся ды-пістаўскія масы ў апісывануто намі у гэтьм нарысе пару. Надзеі расьцьвіталі, як кветка шчасьця, пры кожным запэўненьні, што ніхто ня будзе выдадзены бальшавікам наўсуперак ягонае волі, што Аб'еднаныя Нацыі адхіляюць бальшавіцкія дамаганьні вьідачы ім усіх Ды-пі, як ваенных злачынцаў.


        Увесь нумар у адным файле